Heppie Hieppie
Astrid vindt zichzelf rond twee uur ‘s middags terug, die eerste dag van 2017. Bij een grote kop thee met honing en citroen. Nog steeds knalt het in de Oosterpoort, net als in haar kop. Wat een nacht…
“Mam…”, hoort ze Julia roepen, “heb je thee?” Zuchtend loopt ze naar de slaapkamer van haar dochter en geeft haar haar eigen thee. “Mam, was je erg dronken? Ik heb je niet thuis horen komen”. Geërgerd schudt Astrid haar hoofd. “Luister, jij bent degene die dronken was Julia! Femke’s vader belde me dat je op de stoeprand tegenover de Primera zat te huilen. Weet je nog?” Haar dochter kijkt haar super zielig aan. Astrid zegt kortaf dat ze naar boven gaat, ze heeft dingen te doen.
“Dag Kerstboom” gromt ze als ze binnenkomt, “dag dag, ik ga je zo helemaal kaal plukken. Al je ballen. En je piek! Zodat we allemaal het nieuwe jaar kaal en berooid ingaan”. Astrid is buiten zinnen van woede. De Belastingdienst vond het nodig haar op de eerste dag van het nieuwe jaar een brief te sturen met de mededeling dat ze 1 euro terug krijgt in plaats van 949.
“Tring!!!” klinkt het luid. Astrid neemt de telefoon van de intercom. “Ik ben het, je zus!” Ook dat nog… Happy New Year, blablabla en dan weer janken. Over hoe moeilijk het daar is, op het platteland met Egbert. Die miljonair is. “Kom maar boven Hieppie, gezellig!”
Hieppie ziet er veel beroerder uit dan Astrid zich voelt. Donkere schaduwen onder haar ogen, geen make-up die dat kan maskeren. Haar treurige ogen tussen de mascara en eyeliner verraden: ze is alweer bedrogen.
Er wordt opnieuw aangebeld: de buren. Een nieuwjaarsgroet slash borrel lijkt hen zó gezellig! Astrid vraagt of ze de borrel bij zich hebben: “ik heb niks meer hoor”. Die hebben ze en dus komen ze erbij, misschien maar beter ook. Hieppie omarmt ze alsof het oude bekenden zijn. “Heppie nieuwjaar hoor, ik ben Hieppie! Heppie Hieppie!”
Wordt vervolgd…